Op weg naar Canada

De reis is goed gegaan maar was wel erg vermoeiend. Amsterdam, Toronto was 8 uur. In Toronto moesten we in 1,5 uur alles regelen. Eerst door de paspoort controle, daarna naar "the immigration office". Daar hebben we onze werkvergunningen gekregen. Natuurlijk had die meneer alle tijd van de wereld. Met de werkvergunningen in ons paspoort was het rennen naar de koffers en Pica en Berta. Koffers waren er zo. De poesjes kwamen ze via een andere deur afgeven. Berta was helemaal dizzy en nog niet aaibaar. Ze had wit spul op haar neusje dus ik denk dat ze een beetje voor pampus was. Pica had nog grotere ogen dan normaal maar was wel aanspreekbaar. Met de poesjes zijn we naar de douane gegaan en daar werden ze "gekeurd", d.w.z. er werd even in hun bench gekeken en toen moesten we $37,- betalen. Als een gek door naar de koffer check in. Er werd met spoed iemand opgeroepen om de poezen naar het vliegtuig te brengen. De koffers gingen op de lopende band. Wij zijn verder gerend naar het boarden. Precies op tijd zijn we daar aangekomen. Op ons plekje zagen we een kar aan komen rijden met twee benches. Pica en Berta waren dus aan boord en dat werd ook nog eens bevestigd door de piloot die het maar meteen aan het hele vliegtuig vertelde; "And yes for the ones who are interessted the kittens are on board", wisten wij veel dat hij daarmee niet Nognie bedoelde. Na vier lange uren zijn we geland in Calgary. Op het vliegveld hebben we de koffers en Pica en Berta opgehaald. Ze waren best wel rustig maar Nognie was er niet dus dat was wel even moeilijk. Nognie moesten we bij cargo afhalen. Dat is een eind buiten het vliegveld. Zonder creditcard geen auto. De secetaresse is de auto komen huren en Peter kreeg die van haar. Hij naar cargo, wij naar het appartement. Wij geen sleutels want die lagen nog in de auto. Toen Peter kwam blleek er nog geen Nognie te zijn, zij was nog in Toronto. Ze hebben ons ervan kunnen overtuigen dat ze goed voor haar zouden zorgen en morgen hopen we haar te zien. De straten zijn hier erg groot. Vier baans is meer de regel dan uitzondering zoals ik het nu zie. Aan die grote weg liggen dan allemaal winkels. Ze zien eruit alsof ze op een industrieterrein liggen. Ons appartement is erg groot. Het bosgevoel is ver te zoeken aangezien wij op de pakeerplaats en weg uitkijken. Het is niet zo modern maar ik denk dat we ons er zeker thuis kunnen voelen. Ik zal het snel met de webcam laten zien. De poesjes voelen zich al helemaal thuis en zijn weer erg lief. Er ligt bijna overal hoogpollig tapijt dat vinden ze heerlijk. Ik ben niet zo bang dat ze boel slopen want daar betalen we voor en het is niet zo heel nieuw allemaal. Een van de bedden slaapt prima (in totaal zijn er 3 grote bedden). Ik was om 6 uur hier alweer wakker. Ik denk de spanningen en het tijdsverschil. Om kwart voor tien gaan we Nognie ophalen.